Zeeklas - dag 4

We hebben al heel wat post gekregen. Ook Nadine stuurde een kaart. Jammer genoeg kan ze zelf niet langs komen. Intussen heeft Hans al een keer gebeld en hebben we hier in Middelkerke ook al van de overwinning van Noémi gehoord (zie nieuwspagina). Maar eigenlijk denken we niet te vaak aan De Vlieger. Hier en nu is wat telt.

In de voormiddag, onder een heldere hemel, spelen we het spel dat Emilia en Marie in elkaar gestoken hebben. SveN beseft dat de klas zich echt wel heeft ingezet voor deze week. Ook dit spel zit prima in elkaar, al is Marie thuis wel enkele benodigdheden vergeten. Gelukkig behoort improviseren tot de leerkrachtenopleiding. De groep van SveN vindt de schat het eerst. Een ferm snoeppakket, verborgen in een kast. Die leggen we wel nog even aan kant voor het feestje vanavond. Intussen is de zon flink doorgebroken. We hebben het zelfs warm. We spelen nog enkele achtervolgingsspelletjes die voor veel plezier zorgen, al komen Niklas en Jens wel keihard met elkaar in aanraking. Een klein builtje voor Niklas, maar die laat zich niet kennen.

Er dreigen hier en daar al enkele verkoudheden aan te komen, maar niemand zal zwichten vooraleer het tropisch zwembad gezien te hebben. Dus na het middageten (croque-monsieurs!) trekken we met de tram naar Nieuwpoort. In Sunparcs blijkt wel wat veel volk te zijn voor een donderdagnamiddag en buiten is het nu net zeer mooi weer. Een spijtige samenloop van omstangdigheden? Maar er is ook een klein buitenzwembad en wanneer we daar in het warme water zitten met de zon op ons gezicht, wanen we ons even in het Zuiden van Frankrijk. We doen ook een wedstrijdje: wie kan het langst uit het water blijven en de koude lucht trotseren? Siebert blijkt de kou het best aan te kunnen. Sven ontspant zich even, terwijl Jens inziet dat hij twee dagen op zeeklas met 23 kinderen wat onderschat heeft. Wat vragen ze veel aandacht en zijn ze druk!

Wanneer we het zwembad verlaten, blijken we nog 20 minuten te hebben om aan de tramhalte te raken. Dat wordt flink doorstappen. Maar wat een pech: we zien de tram in de verte al aankomen, zeker 3 minuten te vroeg. Perry zet nog een flinke sprint in, zich opofferend voor de groep. Maar de chauffeur houdt geen rekening met de groep roepende kinderen en rijdt gewoon door. Daar staan we dan. We moeten zeker twintig minuten wachten voor de volgende tram en zullen te laat zijn voor het eten. Een telefoontje naar Del Huzo stelt ons gerust: ons eten zal warm gehouden worden, geen zorgen. De tramrit verloopt alweer zeer ontspannen: bestaat er eigenlijk een gezelligere plek om samen te kletsen en te verbroederen?

De puree met vis en garnaaltjes, wordt lauw ontvangen, maar dat is maar schijn: iedereen geniet van het eten. Na de maaltijd doen we een onaangename vaststelling: in één van de meisjeskamers is alles overhoop gehaald. Misschien is er zelfs van alles verdwenen? De dames doen er alles aan om paniek en hysterie te creëren en daar kunnen SveN en Jens niet tegenop. Tranen, hysterische buien, geen oor naar kalmerende woorden, ... Jens spreekt meteen de verantwoordelijke aan, maar verder lijkt het beter de meisjes even met rust te laten. Ze zien na een poosje immers in dat er eigenlijk helemaal niets gestolen is. Maar toch... het is geen geruststellende gedachte dat leerlingen van één van de andere scholen in Del Huzo in onze kamers rondgeneusd hebben.

Het feestje begint dan ook in mineur. Maar de jongens van onze klas beseffen dat het nu van hen zal afhangen. Isaac haalt zijn CD's boven, Raoul smeert een pot gel in zijn haar, Siebert haalt zijn feestkostuum te voorschijn, ... Na een half uurtje komen de meisjes dan toch opdagen, de ogen nog wat rood, maar vastbesloten om nu weer te genieten. De snoep wordt uitgedeeld, de dansvloer wordt opgewarmd, er wordt gezongen en gelachen en gedanst dat de vloer er van davert (echt waar, want we zaten op de derde verdieping). Wie even pauzeert, kan bij SveN kennismaken met Carcassonne, het nieuwe gezelschapsspel dat onze klas zal veroveren.

En dan pyama's aan, nog eens verzamelen voor een laatste babbel en een laatste verhaal. We concluderen dat we de vier toffe dagen die voorbij zijn, niet willen laten verpesten door wat er gebeurd is. Het zou jammer zijn als dit het enige verhaal is dat de ouders te horen zullen krijgen (gelukkig lezen ze allemaal deze blog). Want op dit moment kunnen de samenhorigheid en de waardering voor elkaar niet groter zijn, en dat betekent dat onze zeeklassen écht geslaagd zijn.

Maar ze zijn nog niet voorbij, morgen volgt nog een half dagje.