Deze ochtend geraakt bijna niemand uit bed. Maar het moet. Na het ontbijt worden de koffers gepakt en de kamers opgeruimd. We hebben best wel wat kleren vuil gemaakt.
Jammer genoeg is er van het zonnetje niet veel meer over. Het regent. Toch heeft iedereen zijn zinnen gezet op go-carten. We mogen allemaal een go-car kiezen. De dijk is vrijwel leeg, dus we hebben lekker veel ruimte om te racen. Het wordt nog maar eens een héél leuk gebeuren. Emilia en Marie vragen zich zelfs af of SveN en Jens gedronken hebben! Maar nee, de zeelucht is gewoon een bron van energie. We zijn niet in de klas. We mogen roepen, gek doen, grappen maken en uitbundig lachen!
Tegen het einde begint het wel wat harder te regenen, en we zijn allemaal nat en hebben het koud. Gelukkig staat de spaghetti al te wachten! Sommigen merken op dat de zeeklas eigenlijk best nog langer zou mogen duren. SveN is blij met de tevredenheid, maar denkt wel al aan zijn bed...
Na het eten wacht ons een vervelend half uurtje wachten op de bus. Nog even in het park gaan spelen, kan niet door de regen. En dan begint het mis te lopen natuurlijk. Charaf legt zijn (nieuwe) jas ergens verkeerd neer en wanneer de andere scholen hun bagage ingeladen hebben en vertrokken zijn, is ze nergens meer te vinden. Wat een pech. Charaf zijn dag is flink verbrod. Dan realiseert Amine zich dat ze haar fototoestel helemaal niet bij zich heeft. Waar kan dat gebleven zijn? Dan toch gestolen? We roepen er nog een keer de chef van Del Huzo bij. Maar die kan natuurlijk niet meer doen dan in de gaten te houden of de verdwenen spullen nog opduiken. En ja, Mervé vindt bij het thuiskomen het fototoestel van Amine in haar valies!
Jammer genoeg is er van het zonnetje niet veel meer over. Het regent. Toch heeft iedereen zijn zinnen gezet op go-carten. We mogen allemaal een go-car kiezen. De dijk is vrijwel leeg, dus we hebben lekker veel ruimte om te racen. Het wordt nog maar eens een héél leuk gebeuren. Emilia en Marie vragen zich zelfs af of SveN en Jens gedronken hebben! Maar nee, de zeelucht is gewoon een bron van energie. We zijn niet in de klas. We mogen roepen, gek doen, grappen maken en uitbundig lachen!
Tegen het einde begint het wel wat harder te regenen, en we zijn allemaal nat en hebben het koud. Gelukkig staat de spaghetti al te wachten! Sommigen merken op dat de zeeklas eigenlijk best nog langer zou mogen duren. SveN is blij met de tevredenheid, maar denkt wel al aan zijn bed...
Na het eten wacht ons een vervelend half uurtje wachten op de bus. Nog even in het park gaan spelen, kan niet door de regen. En dan begint het mis te lopen natuurlijk. Charaf legt zijn (nieuwe) jas ergens verkeerd neer en wanneer de andere scholen hun bagage ingeladen hebben en vertrokken zijn, is ze nergens meer te vinden. Wat een pech. Charaf zijn dag is flink verbrod. Dan realiseert Amine zich dat ze haar fototoestel helemaal niet bij zich heeft. Waar kan dat gebleven zijn? Dan toch gestolen? We roepen er nog een keer de chef van Del Huzo bij. Maar die kan natuurlijk niet meer doen dan in de gaten te houden of de verdwenen spullen nog opduiken. En ja, Mervé vindt bij het thuiskomen het fototoestel van Amine in haar valies!
Tijdens de lange busrit dringt toch opnieuw tot iedereen door dat het toch wel een zeer prettige week was. We hebben véél gedaan, veel gespeeld, veel gelachen.
Wat vooral opviel is dat de kinderen van deze klas elkaar veel meer weten te appreciëren dan ze meestal tonen. De kinderen die een spel hebben voorbereid, krijgen daar waardering voor. Als er verdriet is, wordt er getroost. Als er gesnoept wordt, wordt er gedeeld. Samen slapen, eten, spelen en emoties delen, hééft effect. Dat had deze klas wel nodig. Laat ons dus hopen dat dit resultaat nog even na mag werken.
2 opmerkingen:
hallo
hallo
Een reactie posten